နံရံ

 

ဒီနံရံဟာ
ဘယ္ေလာက္ထူလဲဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး႕႕႕႕႕

ျမိဳ႕ခေလးကိုေမးေတာ့
ငါးမ်ွားတယ္ဆိုတာ
အိုင္ပက္ထဲက ဂိမ္းတစ္ခုပဲတဲ့။

ေတာ ခေလးကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
အိုင္ပက္ ဆိုတာ
အိုင္ကိုပက္ျပီး ငါးဖမ္းတာလား႕႕႕တဲ့။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး
ျပံဳးျပီးေျဖခဲ့တာပါ႕႕႕႕႕
ဒါေပမဲ့႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
႕႕႕႕႕႕႕။

သစ္ခက္အိမ္

ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ က်ိန္စာ

ျဒပ္ထုမဲ့ အတၱဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ဖိအားျပင္းကခုန္မႈမွာ
တရား၀င္လူသတ္သမားနဲ႔
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းကို စီရင္ခဲ့ရတဲ့ရာသီမ်ား....
ပ်ံတက္သြားတဲ့မီးခိုးေငြ႔ေတြဟာ
ငါ့ဇီီ၀သက္တမ္းေတြဆုိ..
တိမ္ေတြငိုခ်လုိက္တာ..ငါ့မ်က္ရည္ေတြပဲ..

ကဲ..ခင္ဗ်ားတုိ႔ စိုက္ခင္းေတြထဲ
မိုးေတြသဲလာျပီ..။  ။



သစ္ခက္အိမ္

ထီးႏွင္႔လူမ်ား

 

လုပ္ရက္ပါ႔ကိုေရႊမိုး
အျငိဳးနဲ႔ရြာ။

ကၽြန္မမွာထီးမပါ
စိုပါေပါ့လား
အနားမွာစိုမွာစိုးသူတို႕
မိုးလြတ္ရာသြား။

ေရႊမိုးကိုအံခဲ
တစ္ကိုယ္ထဲေလွ်ာက္အလာ
ေနသာလာပါေပါ့
ဒီေတာ့မွ..
သူ႕ထက္ငါထီးလာမိုးတယ္
ဆိုး..တဲ့လူမ်ား။ ။

သစ္ခက္အိမ္

အေတြးစာစု(၁)

" လူႏွစ္ေယာက္ "

လူမိုက္ေတြရဲ႕

ယဥ္ေက်းမႈအထြဋ္အထိပ္ဟာ

ဥပေဒျဖစ္ျပီး..

လူလိမၼာေတြရဲ႕

အထြဋ္အထိပ္ ဥပေဒဟာ

ယဥ္ေက်းမွႈျဖစ္တယ္။

သစ္ခက္အိမ္

အန္တီစုကုိဂုဏ္ျပဳတဲ႔ ေမြးေန႔ကဗ်ာ

67676767 67 67 67 67 67 67 67

၆7၆7၆7၆7၆7၆7 ၆7 ၆7 ၆7 ၆7

6၇6၇ 6၇ 6၇ 6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇

 ၆၇၆၇၆၇ ၆၇ ၆၇ ၆၇ ၆၇၆၇ ၆၇ ၆၇

ေ7ေ7ေ7ေ7ေ7ေ7ေ7ေ7 ေ7ေ7 ေ7ေ7

၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ၆ရ

6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇6၇

ေရေရေရေရေရေရေရေရေရေရေရေရ ေရ   ေရေရ   ေရ    .....

ေရ      ေရေရ

          ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးရဲ႔မရွိမျဖစ္  ..........ေရ.........       

ေရလုိေအးလုိ႕ပန္းလုိလန္းဆန္းပါေစ..လုိ႔ဆုမေတာင္းေတာ့ဘူးေနာ္.......

သစ္ခက္အိမ္

ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ သုညေတာင္ပံ

ေတာင္ပံတစ္စံုဟာ
သဘာ၀ကေပးတဲ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
ကာလေဆးဆရာရဲ႕ ၾကိမ္လံုးေအာက္မွာ
တေျဖးေျဖး သန္မာလာ...
ေလဆန္မွာ မာန္ပါပါပ်ံႏုိင္ဖို႔
အိပ္မက္ အခါခါ။

ရာသီေတြ ခရီးဆက္
ေျမပံု ေကာင္းကင္ထက္မွာ
ဗီဇေျပာင္း သင္ရုိးအကုန္
အေတာင္စံု ေၾကာ႔ေၾကာ႔
ေခါင္းေမာ႔ေမာ႔ႏွင္႔။

သင္႔တင္႔ခ်ိန္ခါ ေရာက္လာျပန္ေတာ႔
သန္လို႔မာလို႔ ပ်ံသန္းဖို႔စိတ္ေတြႏုိးထ
ျပည့္စံုမႈအဆင္းနဲ႔ ျမဴးႂကြ
ေတာင္ပံအလွ ျဖန္႔လ်က္
အာကာထက္ ဆန္႔တက္ထအပ်ံ
ငွက္တစ္ေကာင္ ေကာင္းကင္အိပ္မက္
ကမၻာဖ်က္ခဲမွန္။

တြန္သံေယာင္နန၊ ေတာင္ပံဟဟ
ပ်ံမရႂကြမရ၊ အနႏၲေသာကေပြ
နေ၀တိမ္ေတာင္
အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးနဲ႔ ေက်ာထဲစိမ္႔
“ငါဘာေကာင္ပါလိမ္႔” ...
နိမ္႔က်ဗီဇ ျပင္မရေအာင္
အခ်ိန္ေႏွာင္း အေမွာင္ထဲ
စုတ္ျပဲသြားတဲ႔ စိတ္ေတြ
အတိတ္လက္တံရွည္ ဓားက
အုပ္မိုးထားစဲ။

အိပ္မက္ထဲက ေကာင္းကင္
ေလာကရင္ျပင္ထဲ ပ်ံ၀ဲခ်င္တဲ႔ ဆႏၵ

ေလာင္ကၽြမ္္းျပာက်
ေျမျပင္ေပၚက မႂကြ
ေကာင္းကင္ယံကိုလည္း မေရာက္
အဖန္ဖန္ ၾကိဳးစားရင္း အေမာေဖာက္
စိတ္ထဲက “ေတာက္” ေခါက္သံ
နံရံက ခံေနေတာ႔
သူ႔အသံက သူ႔ကိုယ္သူျပန္မွန္တဲ႔ ျမားတစ္စင္း
အရွိန္အျပင္းဆံုးနဲ႔ ရင္ကိုျဖတ္
ခႏၶာပစ္မွတ္ဟာ တရစပ္နာက်င္
မခ်ိတင္ကဲ ရင္ကြဲဒူးေထာက္။

ေတာင္ပံ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ေအာက္မွာေတာ႔
နာက်င္မႈေတြရဲ႕ အနားသတ္အဆံုး
ပုန္းေနတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ
ေသြးဆုတ္တဲ႔မ်က္ႏွာ
ကာရံလြဲ အဆိပ္တက္
ေကာင္းကင္ျပာ အိပ္မက္တန္ခိုးနဲ႔
မႏိုးတမ္း အိပ္စက္။

သစ္ခက္အိမ္
       
        

အိပ္ပ်က္တဲ႔ ည

စုိးထိတ္မႈနဲ႔ ဆိတ္ျငိမ္မႈက 

တိမ္ေျခသံၾကားရေတာ႔မလို

အဲဒီလုိ...ညရင္ခြင္ထဲ

ၾကယ္စင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀

မာယာအကနဲ႔ ညကိုလုပ္ၾကံ

ျပီးေတာ႔... တရားခံအျဖစ္ 

အေမွာင္ကုိ ခ်န္ထားရစ္ေတာ႔

ညဟာ ေရာင္နီေတြပ်ိဳ႕အန္

တစ္ဖန္ေန႔သစ္ စရျပန္ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေန႔သစ္ဟာလည္း

သူရိယမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔

အၾကီးဆံုးၾကယ္တစ္လံုးရဲ႕ 

ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ပြဲေတာ္။

သစ္ခက္အိမ္