ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္ ကံမေကာင္းသူမ်ား

ထန္းလ်က္

ပုရြတ္ အံု...အံု

ကုန္ေတာ႔ ေနရာ

ထပ္ရွာ ထပ္ရွိ

ကံေကာင္း၏... ကံေကာင္း၏။

ေျမကမာၻ

လူသားေတြ အံု...အံု

ကုန္ေတာ႔ ထပ္ရွာ

ေနာက္ကမာၻ

ဘယ္မွာ... ဘယ္မွာ။

စၾကၤာ၀ဠာထဲ

တစ္ခုတည္း

ထန္းလ်က္ခဲပမာ

ဒီကမာၻ

ေခၽြတာ...ေခၽြတာ။

သစ္ခက္အိမ္

အား

တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစမွာပဲ

လက္ခုပ္သံေတြ ေ၀ါကနဲ

ဘာသံမွ မသဲကြဲေတာ႔....

ပြဲစကတည္းက

ပြဲသိမ္းခရာမႈတ္ထားတဲ႔ အခန္းထဲမွာ။

။               ။

သစ္ခက္အိမ္

လွ်ိဳ႕၀ွက္ဇာတ္၀င္ခန္း

ဒီတစ္ခါေတာ႔ဆုိတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္

လက္လက္ထလို႔ ငါ႔မ်က္၀န္းေတြ။

အမွားမ်ားမ်ား အမွန္နည္းနည္း

ငါ႔အခန္းထဲေရာက္ဖို႔

ေခါင္းကိုေဖာက္ျပီး ၀င္လာတယ္။

ငါေရာက္ေနတဲ႔ ေနရာက

အေမွာင္မွာပိုလင္းတဲ႔ ၾကယ္ရင္ခြင္

အလင္းမွ်င္မွ်င္ေတာင္မရွိတဲ႔ အခန္းထဲ

ငါ႔ရင္ကိုခြဲ ဘာေတြဘယ္လိုလဲ... မသဲကြဲ

ရဲတင္းလွတဲ႔လက္ေတြ

ရတက္ေပြအသိနဲ႔ ေစာင္႔ၾကည့္...ဘာထူးမလဲ။

အရင္အတုိင္းပဲ

ငါကေတာ႔ ေခါင္းေပါက္ရင္ကြဲ

ဒီပုဆုိးပဲ ထပ္ေလွ်ာ္

ကမာၻေက်ာ္ဇာတ္လိုက္ေတြ

ကမာၻၾကီးက လက္ပိုက္ၾကည့္ေနေတာ႔လည္း 

ေအးေအးေဆးေဆး။

သစ္ခက္အိမ္

မီႏူး

ကန္႔သတ္မဲ႔နယ္ေျမ

စိတ္လိုအင္ေတြရဲ႕ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္မက္မႈေတြက

သကၠာယ စားပြဲေပၚမွာ...

အသားလား အသီးအႏွံလား

အရြက္စံုလား

အဆာေျပလား အ၀စားမလား

ေၾကာ္မလား ခ်က္မလား

ငါတို႔ “စား” ေသာက္ဖို႔ရယ္က

အထူးေရြးခ်ယ္စရာ

မီႏူးေတြက အမ်ားၾကီး။

အျဖဴလား အစိမ္းလား

၀ါနီျပာလား

တုိက္ပံုလား တီရွပ္လား

ရင္ဖံုးလား လည္ဟိုက္လား

ထိုင္မသိမ္းလား စကပ္တိုလား

ငါတို႔  “၀တ္”ဆင္ဖို႔ရယ္က

အထူးေရြးခ်ယ္စရာ 

မီႏူးေတြက အမ်ားၾကီး။

တစ္ထပ္လား ႏွစ္ထပ္လား

အထပ္မ်ားမ်ားလား

တိုက္ခန္းလား လံုးခ်င္းလား

အသစ္လား အေဟာင္းလား

အုတ္နဲ႔လား သစ္နဲ႔လား ၀ါးနဲ႔လား

ငါတို႔ “ေန”ထိုင္ဖို႔ရယ္က 

အထူးေရြးခ်ယ္စရာ

မီႏူးေတြက အမ်ားၾကီး။

ကဗ်ာလား  အက္ေဆးလား

ေဆာင္းပါးလား လံုးခ်င္းလား

၀တၳဳရွည္လား ၀တၳဳတိုလား

အက်ိဳးျပဳလား အေပ်ာ္ဖတ္လား

ငါတို႔  “ေရး”သားဖို႔ရယ္က

အထူးေရြးခ်ယ္စရာ

မီႏူးေတြက အမ်ားၾကီး။

ျမတ္နိဗၺာန္လား

သိၾကားဘံုလား ျဗဟၼာဘံုလား

နတ္ဘံုလား လူ႔ဘံုလား

ဒါမွမဟုတ္

အပၸါယ္ေလးဘံုလား

ငါတို႔ “သြား”ဖို႔ရယ္က 

အထူးေရြးခ်ယ္စရာ

မီႏူးေတြက အမ်ားၾကီး။

သစ္ခက္အိမ္

ဇီ၀ဇိုးႏွစ္ေကာင္

အျမဳေတသ႑န္

အံဖတ္အႏွစ္

အသိုက္ျဖစ္မလာ

သူငါစားသံုး

အားအျဖစ္ဆံုး။

ရင္ႏွစ္ကဗ်ာ

အိမ္ယာပိုင္စိုး

တန္ဖိုးမမီွျငား

အဆီအႏွစ္

သစၥာစစ္မို႔

အားျဖစ္ေစသား

လူအမ်ားတို႔။         ။

သစ္ခက္အိမ္

ေ၀းသြားမွာစိုးတယ္....ေ၀ေ၀

တစ္ကမာၻစီ ျခားမွာေၾကာက္လုိ႔

မင္းအနားကို ေရာက္လာခဲ႔ရတာပါ...ေ၀ေ၀။

မင္းနဲ႔အတူ စီးဆင္းဖို႔က 

ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာေတြကို ဘ၀လို႔တန္ဖိုးသတ္မွတ္တယ္...ေ၀ေ၀

မာနေတြကိုခ၀ါခ် အသက္ထပ္မွ်ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔

မင္းစီးေနတဲ႔ျမစ္ထဲကို ငါဆင္းလာခဲ႔ရတာ...ေ၀ေ၀

တကယ္ေတာ႔ မင္းစီးေနတဲ႔ျမစ္က

ေပၚေနရံုနဲ႔မရ ေလွာ္ေနရတာမ်ိဳး

ျမဳပ္မသြားေအာင္ လႈပ္ေနရတာမ်ိဳး

ရပ္မသြားေအာင္ ခတ္ေနရတာမ်ိဳး

ငါ႔မာနေတြေတာင္ အေတာ္အပုိးက်ိဳးသြားခဲ႔ေပါ႔။

ပင္လယ္ၾကီးထဲေရာက္မွ

ေလွာ္ခတ္ျခင္းရဲ႕အလွတရားက ျပီးျပည့္စံုမွာတဲ႔လား...ေ၀ေ၀

ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေခ်ာင္းကိုလည္းမပစ္ဘူးေလ

ပင္လယ္ကိုလည္း မခ်စ္ဘူးလို႔မဟုတ္ဘူးေလ

စီးေနတဲ႔ျမစ္ထဲ ရိုင္းပင္းေက်နပ္ေနၾကမွာမဟုတ္ဘူးလား

အဲဒါကပဲ ငါတို႔ရဲ႕ဘ၀ပန္းတုိင္မဟုတ္ဘူးလား....ေ၀ေ၀။

လူဆုိတာ အုိတေစၦၾကီးပဲမုိ႔

ရေနသမွ်ေတာ႔ လိုခ်င္ေနၾကမွာပဲ...တဲ႔

မင္းေျပာဖူးတဲ႔ စကားအလွေတြထဲမွာ

သက္ျပင္းေတြအခါခါခ်  ငါေမာလွျပီ...ေ၀ေ၀။

ျမစ္တစ္ေၾကာင္းတည္း သြားေနေပမယ္႔

ေခါင္းစဥ္ေတြ ကြဲခဲ႔ၾကျပီလား...

ကိုယ္႔အခင္းအက်င္း ကိုယ္႔ေရခင္းနဲ႔

ေလွတစ္စင္းစီေပၚ ေရာက္ေနၾကျပီလား

ကိုယ္႔ပဲ႔ကုိယ္ကိုင္ ကုိယ္႔တက္ကိုယ္ေလွာ္

မိုင္ေတြအေတာ္ ေ၀းကြာခဲ႔ျပီလား

တစ္ခါတစ္ခါ ေမးခြန္းေတြကအေျဖျဖစ္သြားတတ္တာ

အေျဖေတြက ေမးခြန္းျဖစ္သြားတတ္တာ

ငါတုိ႔ဘာသာရပ္ထဲက အလြယ္ဆံုးပုစၧာေတြျဖစ္ေနေတာ႔

ထြက္လာတဲ႔အေျဖေတြ မရိုးစင္းႏုိင္ေတာ႔ပဲ

မာနခါးခါးေတြ ပါးျပင္ေထာင္ထလာမွာစိုးတယ္....ေ၀ေ၀။

ကိုယ္႔ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ေရစီးသံ

သူ႔ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ေရစီးသံ

မတူညီတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို

တစ္ေယာက္နားမွာ တစ္ေယာက္ခါးမသြားေအာင္

ဘယ္ႏွခါေလာက္မ်ား အၾကည့္ခ်င္းေပြ႕ဖက္

ငါတို႔ေန႔ရက္ေတြကို ဆြဲဆန႔္ထားႏုိင္ဦးမလဲ

သက္မွ်ဥ္းေတြက ငါ႔ရင္ကိုထုတ္ခ်င္းခတ္သြားေပါ႔...ေ၀ေ၀။

တစ္ကမၻာစီ ျခားမွာေၾကာက္လို႔

မင္းအနားကို ေရာက္ေအာင္လာခဲ႔ရတာပါ...ေ၀ေ၀။

သစ္ခက္အိမ္

ေနာက္ဆံုးကခုန္ျခင္း

ကၽြန္ေတာ္႔မဂၢဇင္းထဲမွာ ဗလာ

ေနာက္ထပ္ကဗ်ာ ဘယ္မွာ

ေရာက္မလာႏိုင္တဲ႔ ဦးေႏွာက္

“ေတာက္”

" I am out " ဆရာ

နံရံကုိ 

လံုးေျခပစ္ေပါက္လိုက္တဲ႔ 

စာရြက္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ႔။         ။

သစ္ခက္အိမ္