ကိုဘေသာင္းဘ၀မွာ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ပ်က္ၾကံဳေတြ႕လာရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေမွွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဘူး ။ ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးလို ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟာ သူလိုအသက္အရြယ္၊ သူလုိပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနတတ္တဲ့ စရုိတ္ဗီဇရွိသူဆီကိုမွ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ခပ္နက္နက္ရခဲ့တဲ့ဒါဏ္ရာအနာတရဟာလည္း အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုဘေသာင္းအတြက္ အသားတက်ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ အမာရြတ္ေလးတစ္ခုသာ။ အမာရြတ္ေလးကိုျပန္စမ္းလိုက္မိတဲ့အခိုက္အတန္႔တိုင္း အတိတ္ကိုျပန္လွည့္သြားတဲ့ အေတြးေတြထဲကိုလည္း ကိုဘေသာင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလိုက္ပါသြားႏူိင္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္... အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့.........။
++++++++++++
“ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဖုန္းမခ်လိုက္ပါနဲ႔ရွင္ ”
“ ဗ်ာ ”
“ ဖုန္းမခ်လိုက္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာတာပါရွင္ ”
“ ဗ်ာ..ေအာ္ ..အင္..ဟုတ္ ”
ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အသံနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ကိုဘေသာင္းႏႈတ္ဖ်ားက အာေမဋိတ္အသံေတြ တစီတတန္းၾကီးထြက္က်သြားတယ္။
“ ဒီလုိပါ.. ကၽြန္မဖုန္းဆက္ေနတာ ဦးနဲ႔ပါဆို သံုးေယာက္ေျမာက္ရွိပါျပီ၊ျပီးေတာ့ ကၽြန္မမွာလည္း အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့လို႔ပါ ”
“ဟင္..သူငယ္မ မင္းဖုန္းမွားေနျပီထင္တယ္ မင္းေျပာေနတာေတြ ငါဘာတစ္ခုမွနားမလည္ဘူး ”
ကိုဘေသာင္းအသံနည္းနည္းမာသြားတယ္ စိတ္ကမရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
“ ကၽြန္မရွင္းျပပါမယ္.. သည္းခံျပီးနားေထာင္ေပးပါ ဦး ..အခ်ိန္လည္းသိပ္မရလို႔ ကၽြန္မတိုတိုပဲေျပာပါမယ္။ဒီေန႔ကၽြန္မေမြးေန႔ပါ..ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကၽြန္မခ်စ္သူက ကၽြန္မကိုဟန္းဖုန္းတစ္လံုး၀ယ္ေပးပါတယ္။ဟန္းဆက္ေရာဆင္းမ္ကဒ္ေရာပါ။ အခုေျပာေနတဲ့ဖုန္းပါ။ဖုန္းဆိုင္ကေနျပန္အထြက္မွာ ကၽြန္မကိုေအးေအးေဆးေဆးေျပာစရာရွိတယ္ဆိုျပီး
ဆိုင္ကယ္နဲ႔တင္ေခၚလာရာက ဒီေနရာကိုေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ဒီေနရာကိုေရာက္မွ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားနဲ႔
သူ႔အရိပ္အကဲၾကည့္ရတာ မဟန္မွန္းသိလာရလို႔ အခုလိုဖုန္းေတြဆက္ျပီး အကူအညီေတာင္းရတာပါ ဦး.. ”
ေကာင္မေလးအသံက ၀မ္းနည္းသံေလးပါေနတယ္။ ရုိရုိက်ိဳ႕က်ိဳ႕ေလး။
“ ကၽြန္မမွာဖုန္းရွိတဲ့အသိမိတ္ေဆြေတြကလည္းမရွိေတာ့ ၾကံမိၾကံရာၾကံျပီး နံပါတ္ေတြႏွိပ္ေခၚရင္း
ဦးနဲ႔တတိယအၾကိမ္မွာေတြ႔ရတာပါပဲ ..အရင္ႏွစ္ၾကိမ္မွာေတြ႔တဲ့သူေတြက ဖုန္းမွားေနတယ္ဆိုျပီး ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ၾကတယ္..
ဦးကသမီးရဲ႕ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ ဦး ”
ေကာင္မေလးအသံက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အနည္းငယ္တက္ၾကြတည္ျငိမ္လာသလုိလို။
“အင္း...ဒါနဲ႔ သမီးရဲ႕အသက္ကဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ ”
ကိုဘေသာင္း လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုရဲ႕ အဓိကအေရးၾကီးဆံုးအေၾကာင္းအရာကို စပ္စုလိုက္တယ္။
“ ၁၇ ႏွစ္ပါ ”
“ ေဟ......သမီးေကာင္ေလးကေရာ ”
“သမီးထက္ ေလးငါးႏွစ္ၾကီးမယ္ထင္တယ္ ဦး။ သူကဆိုင္ကယ္ေပၚမွာေျပာေသးတယ္..
တစ္ေနရာေရာက္ရင္ သူ႔ဖုန္းထဲကေဒတာေတြလႊဲေပးမယ္တဲ့ ျပီးမွဖုန္းစမ္းၾကတာေပါ့ တဲ့”
“ေဟ .. ဒုေက္ၡာ ”
ကိုဘေသာင္း ဒုတိယအၾကိမ္ “ေဟ”တလိုက္မိတယ္။ ေခတ္ေယာကၤ်ားရြယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုန္းထဲမွာ ဘယ္လုိေဒတာေတြရွိေနႏူိင္မလဲဆိုတာ မသိေလာက္ေအာင္ေတာ့ ကိုဘေသာင္းမညံ့ေသးဘူး။
“ ခ်စ္သူေတြဘ၀မွာ လြန္လြန္က်ဳးက်ဳးအျဖစ္မ်ိဳးေတြ အျဖစ္မခံႏူိင္ပါဘူး ဦးရယ္။ အဲဒါသမီးကို ကူညီပါေနာ္ ”
ေကာင္မေလးအသံက ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရြံ႕ရြံ႕ေလး.။
“ ဦးကဘယ္လိုကူညီရမွာလဲ ”
“ ဒီလိုလုပ္ပါလားဦး.. ဦးကသမီးရွိတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာျပီး သမီးရဲ႕ဦးေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
သမီးကိုဆူေငါက္ျပီး ျပန္ေခၚထုတ္သြားရင္ေကာင္းမလားလို႔ ”
ေကာင္မေလးအသံက တေျဖးေျဖးအင္အားေတြျပည့္လာသလို သြက္ျပီးျမန္လာတယ္။
“ ေအာ္..ေအး .. သေဘာေပါက္ျပီ .. ..သမီးတို႔ရွိတဲ့ေနရာက..... ”
“ ျမိဳ႕ပတ္လမ္းက ရထားလမ္းျဖတ္ကိုေက်ာ္ျပီး လမ္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးရဲ႕ ေဘးကလမ္းအတိုင္းလာရင္ တစ္ေခၚစာေလာက္က လယ္ေတာအစပ္မွာရွိတဲ့ တဲေလးထဲမွာပါဦး ”
“ ေ၀သားဟ ကေလးမရဲ႕.. ဒါနဲ႔ မင္းအခုလိုဖုန္းေျပာေနႏူိင္ရေအာင္ မင္းရည္းစားကဘယ္ေရာက္ေနလို႔လဲ ”
“ ဟို ... သူ ..သူ႔ကိုလမ္းေပၚမွာထားခဲ့တဲ့ဆိုင္ကယ္က စိတ္မခ်ရဘူးလို႔။ အဲဒါ .. သြားယူလိုက္အံုးလို႔ ....”
ေကာင္းလိုက္တဲ့ကေလးမရဲ႕ျဖတ္ထုိးညဏ္ ကိုဘေသာင္းစိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီးခ်ီးက်ဳးလိုက္မိတယ္။
“ .....အခု သူဆုိင္ကယ္သြားယူေနတုန္း .......ေဟာ .. ေဟာ သူျပန္လာေနျပီ...... သ .. သမီးဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ”
“ ေအး ... ေအး .. ေအာ္ ေနဦး ဦးကသမီးရဲ႕ဦးေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ဆိုေတာ့.. သမီးရဲ႕ နာမည္ေလးေတာ့ သိထားမွ ”
“ ဟို .. ရုိ႕စ္ ပါဦး ..ဒါ .. ဒါပဲေနာ္ သူနီးလာျပီ ”
အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အသံေလးမွာ ကိုဘေသာင္းရင္ထဲ ေမာျပီးက်န္ခဲ့တယ္..။
+++++++++++++
အခ်ိန္မီေရာက္ပါ့မလားဆုိတဲ့စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ အားစိုက္ျပီးစက္ဘီးကိုနင္းေနမိေပမယ့္ လုိအပ္တဲ့ျမန္ႏႈန္းကို အသက္အရြယ္က ကာဆီးကန္႔သတ္ထားျပီလား ..။ ကိုဘေသာင္းခႏ္ၶာကိုယ္က အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတြနဲ႔ ဆူဆူညံညံ တု႔ံျပန္ေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရတာမို႔ စက္ဘီးနင္းအားကို အနည္းငယ္ေလ်ာ့ခ်လိုက္မိတယ္။ဇရာရဲ႕လားရာဆန္႔က်င္တံု႔ဆြဲမႈကို ေစာေနတဲ႔စိတ္က ဘယ္လိုမွဆြဲေဆာင္မထားႏိုင္ေအာင္ ကိုဘေသာင္းေမာဟိုက္ေနတယ္။
သၾကၤန္ခ်ိန္နီးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် ၀န္းက်င္အပူခ်ိန္ တရွိန္းရွိန္း ျမင္႔တက္ေနဆဲ။ အခ်ိန္ကလည္း ေန႔လည္ႏွစ္နာရီ။ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕အပူဆံုးအခ်ိန္...။ ျဖစ္လာတဲ႔ကိစ္ၥက ကာလံေဒသံနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးတုိင္းဆျပီးတံု႔ေႏွးေနရမယ္႔ကိစ္ၥမ်ိဳးမဟုတ္။
အေလာတၾကီးထြက္လာမိခဲ႔ေတာ႔ ထီးယူလာဖုိ႔ေနေနသာ ကိုဘေသာင္း ဦးထုပ္ပင္ေဆာင္းမလာမိခဲ႔။ မိမိေတာင္ ဒီေလာက္အေရးတၾကီး ထြက္လာခဲ႔ျဖစ္မွေတာ႔ ရို႕စ္ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးကေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ေစာေနျပီလဲ။ သူမရင္ထဲမွာေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဗေလာင္ဆူ စိုးရိမ္ပူေလာင္ ခံစားေနရမလဲ။သူရွိတဲ႔ေနရာက အမိုးအကာအရိပ္ထဲမွာဆုိေပမဲ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာက ရာဂမီးပင္လယ္မွာ လႈိင္းတံပိုးၾကြေနတဲ႔ ပုရိသတစ္ေယာက္။
အဲဒီလိုေၾကာက္မက္ဖြယ္ လိႈင္းလံုးေတြထဲမွာ ေမ်ာပါနစ္ျမဳပ္၊ ေလာင္ကၽြမ္းခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားရေတာ႔မယ္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အပ်ိဳစင္ဘ၀။ မိမိတစ္ေယာက္သာ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္... တဲ႔။
ေရနစ္ေတာ႔မယ္႔လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘာအင္အားမွမရွိတဲ့ေကာက္ရုိးမွ်င္တစ္ေခ်ာင္းေတာ႔ အျဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ မိမိျဖစ္ခ်င္တာက သစ္တစ္ပင္မွာခ်ည္ထားတဲ့ႏြယ္ၾကိဳးလို ခိုင္ခိုင္မာမာ။
နင္းထား ဘေသာင္းေရ ... နင္းထား ။
ကိုဘေသာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားေပးရင္း ေျခေထာက္ေတြကို စက္ဘီးေျခနင္းျပားေပၚ အားျပန္စိုက္လိုက္တယ္။
စက္ဘီးကိုအားစိုက္နင္းေနဆဲ ကိုဘေသာင္းစက္ဘီးေလးကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းႏွင္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးရဲ႕ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ကိုဘေသာင္းေတြးေနမိတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီးရွိခဲ့ရင္ ဒီလုိစိတ္ေမာလူေမာျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးလို႔..။
ကိုဘေသာင္းရဲ႕အိမ္တည္ေနရာနဲ႔ ေကာင္မေလးရွိေနတဲ့ေနရာက ဆိုင္ကယ္ကိုုခပ္မွန္မွန္ေလးေမာင္းရင္ေတာင္ အလြန္ဆံုး ငါးမိနစ္ေျခာက္မိနစ္ထက္မပိုဘူး။ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလိုက္မလဲ။ ခုေတာ့ တကၽြီကၽြီျမည္ျပီး တေရြ႕ေရြ႕လိမ့္ေနတဲ့စက္ဘီးအို၊ အိုျပီလို႔မေျပာႏူိင္ေသးေပမယ့္ ဇရာရဲ႕အထုအေထာင္းကို သတိအေနအထားနဲ႔ စတင္ခံစားရင္ဆိုင္ေနရျပီျဖစ္တဲ့ မိမိ..။ အနည္းဆံုး မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္ အေသာ့ႏွင္နင္းရမယ့္ ခရီးအကြာအေ၀း။
ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီးေတာ့ ကိုဘေသာင္းအမွန္တကယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ အသက္အရြယ္ေလးရလာေတာ့ သြားေရးလာေရးအတြက္ အဆင္ေျပလြယ္ကူခ်င္ခဲ့သလို၊ ဟိုး.. ငယ္စဥ္အခ်ိန္အရြယ္ကတည္းကလည္း “ဆိုင္ကယ္ေလးစီးျပီး” ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေလးက ရူးရူးမူးမူးရွိခဲ့တာပါ။
ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္မွာ ကိုဘေသာင္းရဲ႕အိပ္မက္ကေလး ပ်က္ပ်ယ္သြားခဲ့ရတယ္။ ကိုဘေသာင္းရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ မိတဆိုးသမီးေလးေၾကာင့္ေပါ့..။
သမီးေလးသူနာျပဳသင္တန္းဆင္းလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာျပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ မေလးရွားႏူိင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ခိုင္မာတဲ့အေၾကာင္းေပါင္းစံုနဲ႔ တင္ျပေတာင္းဆိုလာတာေၾကာင့္ သမီးရဲ႕ဆႏ္ၵကို ကိုဘေသာင္းခြင့္ျပဳခဲ့ရတယ္..။ အဲဒီမွာပဲ ကိုဘေသာင္းရဲ႕ဆိုင္ကယ္၀ယ္ဖို႔ စုထားတဲ့ေငြေလးလည္း အဆစ္ပါသြားခဲ့တယ္။
ခြင့္သာျပဳခဲ့ရတာ ေရျခားေျမျခားမွာဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကိုဘေသာင္းဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ႏူိင္ခဲ့ဘူး။
“ အေဖ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနရင္လည္း သမီးနဲ႔အခ်ိန္မေရြး ဆက္သြယ္ႏိုင္ေအာင္ ဖုန္းတစ္လံုး၀ယ္လိုက္အေဖရာ။
သမီးပိုက္ဆံပို႔ေပးလိုက္မယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတာ႔ ေနာက္မွ ၀ယ္ေပါ႔။ က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္အေဖ။ စက္ဘီးစီးျပီး အျပင္သိတ္မထြက္နဲ႔။ အေဖေျခေထာက္က သိတ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ”
ႏုိင္ငံျခားေရာက္ျပီး ငါးလေလာက္အၾကာမွာ လမ္းထိပ္အိမ္ကတဆင္႔ ဖုန္းေျပာရင္း ကိုဘေသာင္းကို သမီးက ေျပာလာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သမီးကို စိတ္မခ်တဲ႔စိတ္နဲ႔ပဲ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးတစ္လံုး ပိုင္ဆုိင္ခြင္႔ရလာသလို ကိုဘေသာင္းကေတာ႔ ေျခေထာက္မေကာင္းေပမယ့္ စက္ဘီးအေဟာင္းေလးနဲ႔ပဲ ဆက္ႏွစ္ပါးသြားခဲ႔ရတယ္။
ကိုဘေသာင္းစိတ္မခ်ဘူးဆုိရင္လည္း စိတ္မခ်ခ်င္စရာ။ ဟီရိၾသတ္ၱပ္ၸတရား ၾကီးမားပါတယ္။ ေလာကပါလတရား ထြန္းကားပါတယ္ဆိုတဲ႔ မိမိတို႔ႏိုင္ငံမွာေတာင္ မိန္းမပ်ိဳေကာင္းေလးေတြအတြက္ အႏ္ၲရာယ္က လက္တစ္ကမ္းမွာ။ အခုကို ကိုဘေသာင္းကိုယ္တုိင္ ကိုယ္ေတြ႕။ ကုိဘေသာင္းရဲ႕ အပင္ပန္းခံႏုိင္မႈထက္လြန္ကဲျပီး စိုရႊဲေနတဲ႔ေခၽြးစက္ေတြက အမွတ္အသား။ ရွိသင္႔ရွိထိုက္တာထက္ပိုျပီး ျမန္ႏႈန္းျမင္႔ေနတဲ႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းက ျပယုဂ္။ ခြန္နဲ႔အားနဲ႔မမွ် လႈပ္ရွားေနရတဲ႔ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က သက္ေသ။
+++++++++
ခ်တ္ခ်္ေက်ာင္းေကြ႕ၾကီးကို ေကြ႕၀ုိက္ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးရင္ေတာ႔ ခရီးတစ္၀က္ေက်ာ္ေရာက္လာျပီလုိ႔ ကိုဘေသာင္းခန္႔မွန္းလိုက္မိတယ္။ အားစိုက္နင္းလ်က္သား ေျခေထာက္ေတြကို အေကြ႕မို႔ အရွိန္အနည္းငယ္ေလွ်ာ႔ခ် အေမာေျဖေနမိရင္း ျမိဳ႕ပတ္လမ္းထဲ ေကြ႕ခ်လိုက္တယ္။ နဖူးေပၚက တေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ႔ ေခၽြးေတြကုိ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ လွမ္းသုတ္လိုက္မိဆဲ စက္ဘီးက ခဲလံုးတစ္လံုးကို နင္းမိသြားတယ္။ ယိုင္သြားတဲ႔စက္ဘီးကို ထိန္းလုိက္တဲ႔ ေျခေထာက္က နင္႔ကနဲ။
ခုလို အေရးတၾကီးအခ်ိန္မွာ အင္အားကို အသံုးခ်ရျပီဆုိေတာ႔ အရင္က အထိနာထားခဲ့တဲ႔ ဒါဏ္ရာေတြက ကိုဘေသာင္းကို ေကာင္းေကာင္းဒုက္ၡေပးေနၾကျပီ။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔မရတဲ႔ အေျခအေန အခ်ိန္အခါမွာမို႔ ကိုဘေသာင္း ၾကိတ္မွိတ္အားတင္းရံုကလြဲျပီး ေရြးစရာလမ္းမရွိဘူး။
အခုလိုေရြးခ်ယ္စရာမရွိတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲ ရုိ႕စ္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕ အကာအကြယ္ဆူးေတြက အပိုင္းပိုင္းက်ိဳးျပတ္ သြားခဲ့တာလား။ ေခတ္မုဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေၾကာ့ကြင္းကလည္း မ်က္စိလည္လမ္းမွားခ်င္စရာ ေကာင္းေနေပလိမ့္မယ္။
ဖုန္းစကရင္ေပၚမွာ ကမာ္ၻၾကီးကိုေတာင္ ထည့္ထားလို႔ရတဲ့ေခတ္ထဲမွာ ဖုန္းထဲမွာရွိတဲ့ပံုရိပ္ေတြက ႏုနယ္တဲ့ပန္းကေလးေတြအတြက္ အႏ္ၱရာယ္က အမ်ားသား။ အနာဂါတ္မွာ ဒီလိုတံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိျပဴတင္းေပါက္ေတြက၀င္လာမယ့္ ေဘးထြက္အမႈိက္ဆိုးေတြကို ရုိ႕စ္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးတို႔လို လူငယ္ေတြက ကိုယ္ခံအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျပန္တံု႔ျပန္သင့္တယ္လို႔ ေတြးမိဆဲ...။ကိုဘေသာင္း ကိုယ့္ရဲ႕လက္ရွိအေနအထားကိုေတြးမိရင္း ခပ္နဲ႔နဲ႔ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ကမာ္ၻအ၀ွမ္းကို ဆက္သြယ္ျဖန္႔က်က္ႏုိင္တဲ႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကေန ၀င္လာတဲ႔သတင္းအခ်က္အလက္တစ္ခုကို မိမိနဲ႔အတူ တုန္႔ျပန္ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္က ကိုယ့္သက္တမ္းရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ရွိျပီျဖစ္တဲ႔ စက္ဘီးအိုေလးတစ္စီး..တဲ့။
+++++++++
ျမိဳ႕ပတ္လမ္းက လမ္းေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ၾကီးဆုိေပမယ့္ ကုန္တင္ကားၾကီးေတြ အ၀င္အထြက္မ်ားခဲ႔လုိ႔လားမသိဘူး။ ခ်ိဳင္႔ေတြ က်င္းေတြ ခဲေတြ ကမူေတြက အမ်ားသား။ ကိုဘေသာင္းစက္ဘီးကုိ ေျမလမ္းက်ဥ္းေလးေပၚ ဆြဲခ်တိမ္းယူျပီး ဆက္နင္းခဲ႔တယ္။ စက္ဘီးကိုအရင္ကထက္ ပိုျမန္ျမန္နင္းႏုိင္မယ္ ထင္ရေပမဲ႔ လမ္းေပၚမွာရွိေနတဲ႔ ဖုန္ေတြသဲေတြေၾကာင္႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စက္ဘီးက လူးလူးသြားလို႔ စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို သတိထားျပီးထိန္းေနရတယ္။ ကိုဘေသာင္းရဲ႕ အေလာတၾကီးျဖစ္ေနတဲ႔စိတ္ကလည္း စက္ဘီးေလးလုိ တလူးလူးတလိမ္႔လိမ္႔ ။
မ်က္လံုးထဲ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဆိုတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ မလူးသာမလြန္႔သာ ခ်ိတ္ပါေနတဲ့ငါးကေလး။ ေနာက္..နည္းပညာလက္နက္ အသင့္ျပင္ျပီး အစြယ္တေဖြးေဖြးနဲ႔ေစာင့္ေနတဲ့မုဆိုး။
ခုခ်ိန္ဆို သူ႔ေကာင္ေလးက သူ႔ဖုန္းထဲက ေဒတာေတြ စလႊဲေပးေနျပီလား။ အဲဒီေဒတာေတြထဲက တစ္ခုခုကိုေရာ ဖြင္႔ျပေနျပီလား။
ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီအေျခအေနေတြထက္ေတာင္ ေက်ာ္လြန္သြားျပီလား။ ကိုဘေသာင္းစိတ္ထဲ စက္ဘီးေလးရဲ႕အေရြ႕က သိပ္ေႏွးလြန္းေနတယ္။
နင္းလာခဲ႔တဲ႔အရွိန္ကို ရုတ္တရက္ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္ရတယ္။ေရွ႕က ရထားသံလမ္းျဖတ္မွာ ကားလမ္းသြားတံခါးကပိတ္လ်က္သား။
ရထားလာတဲ႔အခ်ိန္၊ ရထားျဖတ္တဲ႔အခ်ိန္နဲ႔ဆုိ အနည္းဆံုး ငါးမိနစ္နဲ႔ဆယ္မိနစ္ၾကား ၾကာမယ္။ ကိုဘေသာင္း ရင္ထဲက အေမာရွည္ၾကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း ရထားလမ္းကူး တံခါးအနီး စက္ဘီးေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။
သံလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ညာကို ကဲၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ရထားကို အရိပ္အအေယာင္ေတာင္ မျမင္ရေသး။ ကိုဘေသာင္းစက္ဘီးကို ဆြဲမခ်ီလိုက္ျပီး ရထားလမ္းတံခါးေဘးက တုိင္တိုေလးေတြေပၚမွာ သံရုိက္ထားတဲ႔ တန္းရွည္ၾကီးေပၚကို လႊားကနဲ ခြေက်ာ္လိုက္တယ္။ ကိုဘေသာင္း ဒူးဒါဏ္ရာေဟာင္းကလည္း မ်က္ကနဲ။ ေနာက္တစ္ဖက္ကတန္းကိုလည္း လႊားကနဲ။ ဒူးဒါဏ္ရာကလည္း မ်က္ကနဲ။
“ ေဟ႔လူၾကီး ေသခ်င္လို႔လား။ ရထားက လာေတာ႔မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိနဲ႔။ ေသလည္းေအးတာပဲ။ ”
လူၾကီးမို႔ စာနာကူညီရမွန္းမသိတတ္ဘဲ ရထားကဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသး တစ္၀တစ္ျပဲ တာ၀န္ေက်ေနတဲ႔ တံခါးေစာင္႔ကို ကိုဘေသာင္းစိတ္ခ်ဥ္ေပါက္သြားတယ္။
အုိင္တီေခတ္ၾကီးလုိ႔ ေအာ္ေနတဲ႔ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရး ပစ္ၥည္းကိရိယာေတြေၾကာင္႔ လူသားေတြရဲ႕ႏွလံုးသားေတြဟာ အရင္ထက္ ပိုမိုနီးကပ္လာခဲ႔ရဲ႕လား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နီးကပ္လာသလုိလုိနဲ႔ ပိုျပီးေ၀းကြာသြားမႈကို တိုင္းတာတဲ႔ ၾကားခံပစ္ၥည္းေတြမ်ား ျဖစ္ေနျပီလား။
စိတ္ထဲမွာ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာပစ္လိုက္မိေပမယ္႔ ယူနီေဖာင္း၀တ္တံခါးေစာင္႔ကုိ ဘာမွျပန္မေျပာအားဘူး။ ကိုဘေသာင္းေရွ႕ဆက္ရမယ္႔ ကိစ္ၥက အေရးတၾကီး။
တေျဖးေျဖးဦးတည္ရာကလည္း နီးကပ္လာျပီမို႔ ကိုဘေသာင္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြ အရင္ကထက္ပိုအားပါလာျပီး တက္ၾကြျမန္ဆန္လာတယ္။
သံလမ္းတစ္ဖက္အေရာက္ စက္ဘီးကို အရွိန္ယူေျပးတြန္းရင္း စက္ဘီးေပၚျပန္တက္အျပီးမွာ ဟိုးအေ၀း လမ္းရဲ႕ဘယ္ဖက္ျခမ္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လယ္တဲေလးကို မွိန္မွိန္ပ်ပ်ေလး ကိုဘေသာင္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။
တစ္ခ်ိန္လံုး ဆို႔တက္လာတဲ႔ အေမာေတြဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းၾကီးပဲ ေျပေပ်ာက္သြားသလိုလုိ။ ဒူးကအနာကလည္း ရုတ္တရက္ပဲ ထံုေဆးအထိုးခံလုိက္ရသလိုလို။ တမဟုတ္ခ်င္း အင္ျပည့္အားျပည့္ ကိုယ္ခံအားတစ္ခုကို ခံစားေတြ႕ထိလိုက္ရသလိုလုိ အင္အားေတြျပန္ျပည့္ျဖိဳးလာတယ္။
မိန္းကေလးေရ... မင္းမွာေရာ အေျခအေနတစ္ခုကို ေတာင္႔ခံထားႏုိင္တဲ႔ အင္အားလက္က်န္ ရွိေနေသးရဲ႕လား။
ကိုဘေသာင္း စက္ဘီးကို ထပ္ျပီးအရွိန္ျမႇင္႔တင္နင္းလုိက္မိတယ္။
+++++++++
လမ္းသြယ္ကေလးထဲအေရာက္ ကိုဘေသာင္းစက္ဘီးေပၚကဆင္းျပီး ယာတဲေလးဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ တစ္ဖက္ရပ္တဲေလးကို သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္ေတြၾကားထဲမွာ သဲသဲကြဲကြဲျမင္လုိက္ရတယ္။
တဲေလးက အမိုးကို တစ္ဖက္တည္းခ်ျပီး မုိးထားေတာ႔ အမိုးကိုပဲျမင္ေနရျပီး တဲရဲ႕တစ္ဖက္ကိုေတာ႔ ကိုဘေသာင္းမျမင္ႏိုင္ဘူး။ ။ ကိုဘေသာင္းတစ္ခ်က္ေတြကနဲျဖစ္သြားတယ္။ေနာက္က်သြားျပီလား။ မီပါဦးမလား။ တကယ္တမ္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ခဲ႔ရင္ေရာ ဘယ္ကစေျပာရမလဲ။ ဦးေလးတစ္ေယာက္ေနရာက သ႑ာန္လုပ္သရုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ျဖစ္မွျဖစ္ပါ႔မလားဆိုျပီး ရင္ကတထိတ္ထိတ္။ ေကာင္ေလးကေရာ သူ႔ရဲ႕အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ႔စိတ္နဲ႔ တစ္စံုတစ္ခုျပဳမူလာရင္ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္မလဲ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကိုယ္က ဆင္ျခင္တုံတရားကို ခံတပ္လုပ္ထားရတဲ႔ က်ားအုိတစ္ေကာင္သာသာ။
အုိ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္။ ကိုဘေသာင္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အားတင္းျပီး တဲေလးဆီကို ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္လုိက္တယ္။
စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုကိုင္ထားတဲ႔ ကိုဘသာင္းရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ထဲ ေခၽြးေစးေတြနဲ႔ ေစးထန္းလို႔။
++++++++++++
ဘာမွရွိမေနဘူး။ တဲေလးရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေက်းငွက္ေအာ္သံတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေလတိုက္လို႔ ရွပ္တိုက္ေရြ႕ေနတဲ႔ ပန္းေျခာက္ေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြကလြဲျပီး ဘယ္သူမွရွိမေနဘူး။ ကိုဘေသာင္းစိတ္ထဲ ထိတ္ကနဲ။
ကၽြံသြားခဲ႔ျပီလား။ လြန္သြားခဲ႔ျပီလား။ ျပီးဆံုးသြားျပီလား။ ႏွင္းဆီေလးတစ္ပြင့္ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ျပီလား။ လားေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ပေဟဠိထဲ ဒူးႏွစ္ဖက္ညြတ္က်ခ်င္သြားေလာက္ေအာင္ ကိုဘေသာင္း ယိုင္နဲ႔သြားတယ္။
ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ။ ဘယ္အေျခအေနတစ္ခုကို အျပစ္ပံုခ်ရမလဲ။ တစ္စံုတစ္ခု ေပါက္ကြဲခ်င္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ျမိဳသိပ္ရင္း ရုတ္တရက္အင္အားမဲ႔သလိုျဖစ္သြားတဲ႔ အေျခအေနတစ္ခုမွာ တဲငယ္ေလးထဲက ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနတဲ႔ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လိုက္မိတယ္။
ခပ္မွန္မွန္ရွဴထုတ္လိုက္တဲ႔ ၀င္ေလထြက္ေလအသိအမွတ္မွာ အရင္ကဆူပြက္ေနတဲ႔ ေသြးလည္ပတ္မႈေတြ အနည္းငယ္ ေျပေလ်ာ႔က်သြားတယ္။ ေ၀့၀ဲတိုက္လိုက္တဲ႔ ေလတခ်ိဳ႕ကပဲ ရင္ထဲက အပူေတြကို ျပယ္လြင္႔သြားေစသလား။ကိုဘေသာင္း တဲေလးေရွ႕က ဖုန္မႈန္႔သဲမႈန္႔ေတြနဲ႔ေရာေထြးေနတဲ႔ ပန္းေျခာက္ေလးေတြကိုပဲ အသိမဲ႔ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ဆိုင္ကယ္ဘီးရာ..၊ အမွတ္အသား...။
ကိုဘေသာင္း ရုတ္ခ်ည္းထျပီး တဲပတ္၀န္းက်င္ကို အလ်င္အျမန္ လွည့္ပတ္ရွာေဖြၾကည့္လိုက္တယ္။
မရွိဘူး။ ဘာဆုိင္ကယ္ ဘီးရာမွရွိမေနဘူး။ ရုတ္တရက္.... အေၾကာင္းခ်င္းရာတစ္ခုဟာ ကိုဘေသာင္းရဲ႕အေတြးထဲ ပထမဆံုးသံသယနဲ႔ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ဒါ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အစီစဥ္တက် လွည့္ဖ်ားမႈလား။ကိုဘေသာင္း က်င္ကနဲ ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားတယ္။ ေထာင္းကနဲထြက္လာတဲ႔ေဒါသက ေနာက္ကကပ္ပါလာသလား။ အေမာ...၊ ရွက္ရြံ႕ျခင္း၊ မခံခ်င္ျဖစ္ျခင္း၊ အံ႔ၾသမင္တက္ျခင္းေတြက ထပ္ေလာင္းေပါင္းစပ္လိုက္သလား။ ခံရခက္တဲ႔ ခံစားခ်က္လႈိင္းေတြထဲ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ခံလုိက္ရသလို ေဆာက္တည္ရာမဲ႔ဆဲ......။
“ ဟင္.. စာရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခု...” အရင္ကဘာလို႔မေတြ႕မိခဲ့ပါလိမ့္။
ေလးတြဲ႕တံု႔ဆိုင္းေနတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚက မတ္တပ္အရပ္ ကိုဘေသာင္းရဲ႕အၾကည့္ေထာင္႔စြန္းမွာ ရိပ္ကနဲေတြ႕လုိက္ရတယ္။ တဲရဲ႕ေထာင္႔စြန္းနား ကြပ္ပ်စ္ေလးရဲ႕ အနားအကြပ္မဲ့ေနတဲ့ ၀ါးျခမ္းျပားေလးႏွစ္ခုၾကားမွာ ျမင္ရတယ္ဆိုရုံေလး ညပ္လို႔...။ဒီေနရာဟာ အခုလို စာရြက္ေခါက္ေလး အလုိအေလ်ာက္ရွိေနရမယ္႔ ေနရာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကိုဘေသာင္းအာရံုထဲ ဒက္ကနဲ ထုိးထြင္းသိျမင္လိုက္တယ္။ ဒါဆို သူတို႔ဒီေနရာကိုေရာက္လာခဲ႔တာ ေသခ်ာျပီေပါ႔။ ကိုဘေသာင္းထင္ျမင္ခဲ႔တဲ့ လွည့္ဖ်ားမႈတစ္ခုဆိုတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
သူတို႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ရင္း ထြက္က်က်န္ခဲ႔တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္မေလးက ဖုန္းထပ္ဆက္ဖို႔အခြင္႔မသာခဲ႔လုိ႔ စာရြက္ေခါက္ေလးနဲ႔ သတင္းစကားပါးခဲ႔တာလား။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကိုဘေသာင္း စာရြက္ေခါက္ေလးကို အေျပးလွမ္းယူလိုက္တယ္။
" 1 Aprial "
စာရြက္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ရုတ္တရက္ ကိုဘေသာင္း ဘာအဓိပ္ၸါယ္လဲဆုိတာ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုဘေသာင္း သေဘာမေပါက္ခ်င္ဘဲ နားလည္သေဘာေပါက္လိုက္ရေတာ့တယ္။သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္မိဆဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ႔ေလပူေတြထဲ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ျခင္းေတြ၊ ရို႕စ္ဆုိတဲ႔ ေကာင္မေလးအေပၚ ထြက္ေနတဲ့ေဒါသေတြ ပါမသြားမွန္း ကိုဘေသာင္း ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ သိေနတယ္။
+++++++++++
“တီ.. တီ.. တီ.. တီ”
သံုးဘီးဆိုင္ကယ္တစ္စီး ဟြန္းသံေပးျပီး ကိုဘေသာင္းကို အတင္းျဖတ္ေက်ာ္တက္လာတာေၾကာင့္ စက္ဘီးကို လမ္းေဘးခ်ေပးလိုက္ရတယ္။ ေက်ာ္တက္အျပီး “၀ါး..ကနဲ” ပြဲက်သလို ရယ္လိုက္တဲ့ ရယ္ေမာသံေတြေၾကာင့္ အင္အားမဲ့၊အသိမဲ့
ေခါင္းငုိက္စိုက္ခ်ျပီး စက္ဘီးနင္းလာခဲ့တဲ့ ကိုဘေသာင္းတစ္ေယာက္ ဆတ္ကနဲေခါင္းေထာင္ျပီးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
မိန္းကေလးတစ္သိုက္။ ကိုဘေသာင္းကို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာလိုက္ၾကတာလား။ အကၤ်ီအနီ၀တ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးကထိုင္ေနတာ ရုိ႕စ္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးမ်ားလား။ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာေတာ့ အေသအခ်ာ။ ဒါေပမယ့္ျမင္ကြင္းထဲ ဘာမွထင္ထင္ရွားရွားမေတြ႕ရဘူး။ ခံ၀န္အားနဲ႔မမွ်ေအာင္တင္ထားတဲ့ တရုတ္ႏူိင္ငံလုပ္ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ေလးရဲ႕အိတ္ေဇာက အူေနေအာင္ထြက္တဲ့မီးခိုေငြ႕ေတြထဲ ပံုရိပ္ေတြအားလံုးက မႈန္၀ါး၀ါး..။
ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္လိုက္ရခင္မွာပဲ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ေလးဟာ ကိုဘေသာင္းရဲ႕ျမင္ကြင္းထဲက တေရြ႕ေရြ႕ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
++++++++++++++++++++++
“ လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ထားပါတယ္ရွင္...”
ကိုဘေသာင္း ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို တြန္႔ျပီးျပံဳးလိုက္မိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ပိပိရိရိ လိမ္ညာေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ခုလိိုအခ်ိန္ေရာက္တဲ႔အထိ ဖုန္းပိတ္ထားဖို႔ ေမ႔ေလ်ာ႔မေနႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုဘေသာင္းေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတယ္။
ဖုန္းဖြင္႔ထားရင္လည္း ကိုဘေသာင္းဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ ေခၚေနသေရြ႕ ဖုန္းကိုဘယ္ေတာ႔မွ ကိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ကိုဘေသာင္း ၾကိဳသိေနတယ္။
ဒါေပမယ့္...တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ မင္းကေလးရဲ႕ ဖုန္းျပန္ဖြင္႔ထားမယ္႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္။ တျခားဖုန္းတစ္လံုးက ဖုန္းေခၚျပီး မင္းတို႔ေရးထားခဲ့တဲ့ စာရြက္ေပၚက အဂၤလိပ္စာေၾကာင္းေလးဟာ ဩဓ ဗစမငေူဓ ဆိုတဲ့စာလံုးေပါင္းမွာ " a " တစ္လံုးပိုေနျပီး " 1 " ကို " April " ရဲ႕ေရွ႕မွာေရးခ်င္ရင္ "1 " ဆုိတဲ႔ ဂဏန္းရဲ႕ ညာဘက္အေပၚမွာ " st " ကိုျဖည့္စြက္ျပီး " 1 st " လုိ႔ ေရးရတယ္ မႏွင္းဆီတို႔ေရ..လို႔၊ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ျပီး ေခတ္ေရွ႕မွာေျပးေနတဲ့မင္းတို႔ကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာျပရဦးမယ္။
ကိုဘေသာင္း သူ႔စိတ္ကူးကို သူကိုယ္တုိင္ ေက်နပ္အားရသြားသလို ျပံဳးလိုက္မိဆဲ၊ အသံသဲ႔သဲ႔ပဲ ထြက္က်သြားသလား။ အခန္းေထာင္႔မွာေထာင္ထားတဲ႔ ကိုဘေသာင္းရဲ႕စက္ဘီးအုိေလးက ကိုဘေသာင္းကို နားမလည္ႏိုင္သလုိ တအံ႔တၾသ ေငးၾကည့္လို႔....။
++++++++++
သစ္ခက္အိမ္
April,2013... ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း
